Minimalist Ege Turu: Pamukkale

Bayramı bir tek resmi tatil çıkarıyorsa seviyormuşum, onu anladım bu sefer.Yazın ortasında, İzmire akan yolları zaten keşmekeş eden bir yoğunluğun tabak gibi ortasında güçbela bilet bulup erkenden yollara düşüren bir hezimet çeşidi olarak karşıma çıkınca, bir miktar kötü başladık İzmir etabına.

Bazen yaşı ilerledikçe alınganlaşan toplum bireylerine sunulmuş bir zafer bayramına benzetiyorum bayramı.Ki bu önce aile bireylerinde ortaya çıkıyor. Bayramdan bayram görülen yaşını başını almış güruhta değil. Bayramın o tatilimsi atmosferi beni sarıp sarmalamaktan çok türbülansa sokmayı tercih ettiğiinden, bu sefer yakınından geçmeyeceğim etkinliklerin üzerine gittim ve ebeveynlerimin Aydın ve Pamukkale ziyaretine katıldım.

Efenim, babam aydınlı ancak üniversite yıllarından bu yana İzmir'e yerleşik durumda, haliyle Aydın'ın kısa ziyaretler dışında coğrafi hafızamda yer etmiş bir boyutu yok. Pideleri ve tahinlisi güzel olan bir ilçesi, Büyük Menderesin bulunduğu bir ovası  ve Kuşadasının bağlı bulunduğu il olması gibi detaylara hakimim yalnızca.

Bu seferkinde de Denizliye nispeten yakın olan pederimin memleketi Kuyucak'a kısa çaplı bir panaroma ziyareti gerçekleştirdik.Devamında, Pamukkale namı diğer Hierapolis'e şaibeli koşullarda ulaşarak, giriş koşulları karşısında dumur olduk.

Ben arkeoloji konusunda henüz nötrdüm, ancak o 40 derece cavcav sıcakta, iki parça harabe, bir tane sarkıt dikit göreceğim diye kalkıp kişi başı 20 tl vermek zorunda kalınca 0 nötr çizginin soluna geçtim bir adım. Yer altından tarih çıkarıp resmi makamlara teslim edeceksin, insanlık tarihini sermaye ederek para kıracaklar..Evet antik kenti dolaşmak için imkanlar çok geliştirilmiş, ama kültür bakanlığının yeni ücretlendirmesi bir mesire yerine kalkıp 20 kağıt saydırmayı makul kıymadı. O muhit ve tarih resmi makamlardan önce bölgeye ilgi gösteren farklı gelir düzeyinden  insanın da bir parçası. Turiste ne istiyorsan yap, yurt dışında AB vatandaşı olmayan Colesseum'da 5 euro fazla veriyor, da bu tam olarak birine bebeklik ve çocukluk fotoğraflarını içeren albüm hazırlayıp, göstermek için para istemek gibi bir durum. Ve bayram vakti kapıdan dönen onlarca aileyi görmek inanılmaz can sıkıcı. Şu Müzekart  bile bir yere kadar insanı sakinleştiriyor (Öğrenci ya da çalışan öğrretmen iseniz 15 kağıt ve kimlikle iki dakikada gişeden basıyorlar.Tam bir yıl geçerliymiş.) Ankara'da ne kadar müze varsa gezmeyi düşünüyorum. Hazret ziyan olmasın.

Antik kenti şöyle bir turladıktan sonra, şifalı termal suyun çıktığı, dibinde antik sütunlar olan doğal havuza ulaşıyoruz. Girişi de 30 TL. Hayır spa masajı ya da bildiğiniz diğer masaj türleri yok. Göğsünüze gelen sıcak suda abıldamanızın bedeli yalnızca. Evde kombiyi açar sıcak suya girerim, bir anda bu kadar yakmaz dedim ister istemez. Havuzun otantik görüntüsü ve rağbeti, etraftaki millet ve yabancı dil çeşitliliği  -ki adım başına Japon sayısı Osaka'da bile bu kadar değildi, neden yazın Japonya'da adam kalmıyor anladım- ile eğlenerek kardeşim ve babam sudan çıkana dek oyalandık..

Pamukkale eğlencemizin son etabını ise, eskiden yasak şimdi sebil olan, elde ayakkabılarda yokuş aşağı traverten yürüyüşü oluşturdu. Beyaz kayaçlar biraz pütürlü, haliyle kayıp kaptırıp gitmek ciddi yetenek işi ancak yarım saatlik yürüyüş boyunca dizden aşağısı rahatsız edici bir kurulukta ve sertlikte oluyor, hatta insan kendini badana yapılmış iç cephe gibi hissetmekte.. Çift yönlü ve üç şeritli trafikte, muhtelif kil havuzlarına ve mayolu taliplerine rastladık.. Havuzcukların dibinde ise kil çökelmiş, o kili cildine süren,ovalayan hatta sıvayan eser miktarda da insan var. Kilden bir miktar edinsem mi diye düşündüm ve sonra edindiğim kilin 72 milletin pedikür suyundan başka bir şey olmayacağını anlayıp arayışıma son verdim.Pamukkale'den sonra İzmir dönüşü vardı. Otoyolda karanlıkta araba kullanmamı sayarsak, kesinlikle önceki iki günden daha aksiyonlu geçti.
Daha sempatiyle hatırlayacağım turistik gezilerimde buluşmak dileğiyle.