Kivircik Turist

Fragman: Orienteering'e ilginiz varsa kaçırmayın & 'Tourist' filmini izleyin. Venedik Santa Lucia istasyonuna hava kararmaya yakın varmış bulunmaktayız.Öncelikle gardan çıkar çıkmaz karşılaşılan manzara: yukarıdaki karede belirtildiği gibi. Mekanlar değişken, insanlar çeşitli. Tek bir şey sabit: Metrekareye düşen turist yoğunluğu. Venedik'i bir italyan şehri değil, bir birleşmiş milletler kampı şeklinde tanımlıyorum bu nedenle. Hava kararmadan hosteli bulup eşyalarımızdan kurtulmak istiyoruz. Ki Milan'da hostel bulmaya benzemiyor. Hostel sitesi ve google mapsten ortaklaşa edindiğim adrese göre, 2 köprü geçip , tam üçüncüye gelecekken sağa bakmam gerekiyor.Sokak adı denen pratik şeye antipati duyduklarına kanaat getiriyorum ve numaraları takip edene kadar şöyle 2.5km yürümüş oluyoruz.sonunda 16. yydan kalma 3 katlı bir binaya ulaşıyoruz. Hostelin salonu denebilecek mekana ulaşınca, saniyesinde 'Legolas' lakabı taktığım uzun sarı saçlı sıska eleman bize

Konstanz'dan Zürih'e döndük ve aylar öncesinden 20 euroya kapattığımız biletin muhatabı olan treni beklemeye başladık.Yolumuz yaklaşık 3 saat.İsviçre Alplerinin içinden geçiyoruz..Paso çayır, vadi, yayla. Gözümün önüne Heidi, Clara, Peter, Heidinin alkolik dedesi, milka reklamları, mor inekler falan gelmeye başladı. Görüntüler akıp gitti, tünellere girip çıkıldı, yolcuların çoğu indi. İtalya sınırlarına dayandık. Bir ara göl görüyorum ki durağın adı Como. İtalyanın nerdeyse en güzel mekanlarından biri ama gezi programını coğrafi ve zamanlama açısından katledecek terslikte olduğundan ne yazık ki başka bahara erteliyorum. Milana sağ sağlim ulaştım.Gardan çıkıp hostele giden sarı otobüsü bekliyorum. Tıngır mıngır hostele geldikten sonra, bir de kapısını bulmak kalıyor ki apartmanın iç avlusunda bulunmaktaymış kendisi ve zil çalışmıyor. Yan apartmanın görevlisi olduğuna sandığım Super Mario, kapıyı açıyor ve 6'dan beri ayakta, saat 4 olmuş, 2 tren yolculuğu ve bir otobüs tü

Zürih-Konstanz trenindeyim. Kafamı çevirmemle japon kondüktör amcayla yüzyüze geliyorum...Adamcağızın yüzüne nur inmiş,sevimlilik akıyor. Almanca ,muhtemelen biletimi soruyor,ki cebimden çantama koyduğumu unutarak önce bi sağımı solumu yokluyorum, hala bakınca da 'shitsurei, chotto matte kudasai' diyorum. Adamcağız anadilini konuşabilmemin trene biletsiz binmek gibi bir promosyonu olmayacağını kibar bir formatta ifade etmeye hazırlanırken çantamdan bileti çıkarıveriyorum. Karşılıklı dert anlatabilmiş olmanın rahatlığıyla, kondüktör amca diğer vagonlara yollanıyor..Yolculuk da kısa sürecek, uyusan uyunmaz, tam sızarken çat geliveririm Konstanz'a diye, not defterimi açıp Zürih ayrıntılarını not etmeye başlıyorum. Avrupa birliğinin de gözünü seviyim, sınırlar kalktı ya, sözde İsviçre'den Almanya'ya geçiyorum ama yolda bi meyveli kek bile vermiyorlar.Sözde demiryolu gelişmişliğin göstergesi. Konstanz sevimli bir belde.Bir adet kallavi kilisesi var, mübarek silent hi

2010'un civcivli aylarından Temmuz'da, uzuuun ve meşgul bir gezi programının 'birinci round'u için Zürih havaalanına adım atmış bulunmaktayım.Uçaktan bakarken çocukluktan kalma bir alışkanlıkla mor bir inek aradı gözüm,zira nafile; her taraf son derece yeşil ve gereğinden fazla huzur verici bir pastorallik hakim kuşbakışı. Gümrükteki barbie İsviçreye sebebi ziyareti sorduğunda 'i am turko teroristo' diyip lilililili diye zılgıt çekmek geldiyse de içimden, bir trt spikeri edasıyla turistik emellerimden bahsettim kendisine...Ufak tempolu bir yürüyüşle bandın üzerinde atlıkarıncaya binmişçesine dönüp duran ,3 saat ayrılığına dayanamadığım bagajıma kavuşup tin tin çıkışa yöneldim.Minyon bir eşşeğin ölüsü sıfatındaki kamp çantam, yanında kalacağım 'annemin arkadaşları'için elime tutuşturulan bi paket baklava (misafirliğe eli boş 'gözü' yaş gitmemek), vücudumun farklı noktalarından fırlamış gibi görünen çantalarım ve ben, Zürih'le bir öğle sonra